ناگزیر از سفرم ، بی سر و سامان چون باد
به «گرفتار رهایی» نتوان گفت آزاد
کوچ تا چند؟! مگر می‌شود از خویش گریخت
بال تنها غم ِ غربت به پرستوها داد
آنکه مردم نشناسند تو را غربت نیست
غربت آن است که «یاران» ببرندت از یاد
عاشقی چیست؟ به جز شادی و مهر و غم و قهر؟!
نه من از قهر تو غمگین ، نه تو از مهرم شاد
چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته‌ای
اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد
فاضل نظری
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاين
آمار بازديد
عضويت سريع
